Deze week vroeg een cliënt aan mij: Hoe definieer je ‘aan jezelf werken’? En hoe ‘ontdek’ je jezelf nou echt?
Briljante vragen, waar mijn hart meteen van ‘aan’ gaat! En omdat het zulke belangrijke vragen zijn, besloot ik mijn antwoord in een blog te zetten, want wie weet dat misschien meer mensen er iets aan kunnen hebben.
Onze verlangens
We zien in ons leven altijd dingen waar we dan aan willen werken. So far, so good. We zijn namelijk wezens vol wensen en verlangens, we zijn als mensheid altijd aan het evolueren. We zullen altijd willen groeien, leren, ontwikkelen. Dat zit in onze aard. Zo worden we geboren. We zitten vol ideeën en inspiratie, zielsverlangens en dromen. En dat is prachtig. Dat is onze drive om ons unieke authentieke steentje bij te dragen binnen het geheel.
En dan gebeurt het leven…
Dan word je geboren en groei je op binnen een bepaald systeem waar jou van alles geleerd wordt over hoe het moet en hoe de wereld in elkaar zit. Veel van onze dromen worden ons als kind al afgeleerd. Terwijl wij vol vuur en passie en met een grote waardigheid de wereld in komen. Binnen de eerste zeven levensjaren wordt hier veel van uit geblust. Door wat we horen, zien en meemaken. Vaak leer je dat wat jij wilt en voelt alleen mogelijk is als … (vul maar: bijvoorbeeld als je hard leert, je gedraagt volgens onze normen, of laat het eigenlijk maar zitten, wat jij wil kan niet en denk maar niet dat jij zo bijzonder bent…doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg).
Al deze imprinten nemen wij als waarheid aan als kind (omdat we nog geen onderscheidingsvermogen hebben) en dit wordt ons besturingssysteem van ons leven.
We raken hierdoor erg geneigd om ons zelf te zien als een ‘project’ waar van alles aan schort. Dit is verkeerd, dat moet beter. We vinden ons zelf vaak helemaal niet leuk of zelfs irritant. We zetten hiermee enorme druk op ons zelf om te MOETEN veranderen. Dit moeten komt niet voort uit een liefdevol verlangen, maar vanuit een enorm oordeel.
De pijn van het leven
En dat oordeel komt ergens vandaan. Daar zit pijn onder. Van niet genoeg te zijn geweest, van niet gezien of gehoord zijn voor wie jij werkelijk bent. Die authentieke jij vol dromen en verlangens kon zich niet vrij uiten, maar kwam in een familie waar er dingen verwacht werden die jij misschien niet kon of wilde, maar toch moest doen. En vanuit liefde en loyaliteit heb jij dat gedaan en heb je jezelf aan de kant gezet.
Hoe liefdevol jouw ouders alles misschien ook hebben bedoeld (als volwassene snap je dit allemaal prima), heeft dit wél iets met jou gedaan.
Liefdevolle aandacht
Het gaat bij aan jezelf werken dus niet zozeer over iets DOEN, maar over liefdevol naar jezelf leren kijken. Snappen dat het niet jouw fout is geweest, en dat jezelf oordelen alleen maar meer olie op het vuur gooien is.
Je kunt een probleem niet veranderen met dezelfde mindset als waarmee het gecreëerd is.
Dat was Einstein. Deze slimme man had gelijk. Je kunt pijn niet met nog meer hardheid oplossen. Het vraagt om zachte aandacht.
Als we blokkades tegenkomen, zijn we enorm geneigd om rigide nieuwe gewoonten aan te leren; te gaan sporten, gezond eten, mediteren etc etc. maar allemaal vanuit het oogpunt dat het verkeerd is wat we doen. We straffen ons zelf, we pijnigen ons zelf, we pushen en dwingen ons zelf om andere dingen te gaan DOEN.
Dat is de moeilijke weg. Er is altijd een reden waarom jouw systeem niet mee werkt met dat wat jij wilt. Die blokkade, die sabotage, daar zit altijd een pijnlijke ervaring onder, waardoor jij een bepaald gedrag MOEST aannemen. Dat gaat niet weg omdat jij denkt met je hoofd dat het beter is. Deze pijn moet eerst verwerkt worden, dáár vraagt het om.
Liefdevolle aandacht.
Zachtheid.
Uit je hoofd, naar je hart
Het is een uitnodiging om eens te gaan zitten met al die nare emoties en met de pijn die jij hebt ervaren en moeten doorstaan. Zonder oordeel. Ga eens uit je hoofd die alles prima begrijpt en overal een verhaal voor klaar heeft, maar naar het hart waar nog een klein kind vast zit in pijn. Zo ontdek je meer van jezelf. Van wat er werkelijk speelt. Uit het verhaal en naar de emotie. En die aandacht geven. Zonder verhaal, zonder oordeel, slechts voelen.
Klinkt dit als aanstellerig, want ‘zo erg was het allemaal niet’? Dan is dit juist voor jou! Want dan heb je jezelf nog nooit toestemming gegeven om eens met JOUW pijn te gaan zitten. Ja, jouw pijn. Stop maar eens met het vergelijken van jouw pijn met die van een ander. Of het vergoelijken vanuit loyaliteit. Dat is in je hoofd blijven zitten. Het hoofd maakt alles kleiner, zodat je het kon dragen al deze tijd. Het is een overlevingsmechanisme. Het zorgde ervoor dat jij bij de ’tribe’ bleef.
Voorbij de loyaliteit
Maar dat is niet jezelf ontdekken. Dat is blijven weglopen voor de pijn. En maar niemand tegen het hoofd stoten.
Weet dat naar jouw pijn gaan niet betekent dat je iemand verraadt. Het mag er ook zijn. Je kunt ook intens van iemand houden en tegelijk pijn gedaan worden. Dat is mens zijn. Je hoeft niet te kiezen. Het mag allebei. Geef jezelf eens toestemming om te voelen. Zonder te oordelen. Voelen.
De pijn wil jou iets vertellen. En pas als die pijn verwerkt is, kun jij authentiek echt en uniek jezelf zijn. Dan heb je geen muurtjes meer nodig en kun je terug naar al die dromen en zielsverlangens én ze waar gaan maken! Want alles waar jij van droomde is zeker wél mogelijk, maar niet als je blijft geloven wat jouw verteld is.
‘Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’?? Welnee, je bent niet gekomen om ‘gewoon’ te zijn! Je bent gekomen om jouw unieke, heerlijk aparte bijzondere JIJ te zijn!
Kun je wel wat hulp gebruiken met hoe je nou met zachtheid naar jezelf gaat en vanuit je hart liefdevol gaat verwerken? Dan help ik je hier graag bij! Klik hier om een afspraak te maken.
